aanstootgevend gedrag, of aanstoot nemen aan?

Aanstootgevend, of aanstoot nemen aan?

We kwamen op deze discussie omdat  Stefan (en veel mensen met autisme) een andere manier van eten hebben. Zo wil hij alles apart eten, niet bij elkaar op één bord. Anders nemen dingen elkaars smaak over, en dat vindt hij erg vervelend. Ook is de structuur van het eten erg belangrijk, dat bepaald mede of hij iets wel of niet wil eten. Hij eet dus lang niet alles, (ik ook niet trouwens). Dat is voor veel buitenstaanders een reden om commentaar te leveren. Ze vinden dat je dat als ouder niet moet toestaan, je moet ze dwingen om “normaal” te eten.

Ik vroeg mij af waarom eigenlijk? Wie doen ze er kwaad mee (wie doe ik er kwaad mee) als je zo eet? Ik begrijp dat het lastig is als je eens ergens anders moet gaan eten (wat Stefan dus helemaal niet graag doet). Dat hij dat liever niet doet heeft te maken met het feit dat mensen vaak over zijn manier van eten gaan “zeuren”. (over sociaal gedrag gesproken…) Dat deze manier van eten hem hierin beperkt, daar heeft hij zelf de last van. Voor hem weegt dat niet op tegen het eten van dingen die hij echt niet op kàn eten, zoals sla bijvoorbeeld. Hij ging er bijna van overgeven toen we hem als kind probeerden te dwingen om het toch te eten. Daar heeft hij veel meer last van, dus laten we het zo. Hij eet niet met zijn handen, laat geen boeren tijdens het eten, eet netjes met zijn mond dicht, alleen anders, minder verschillende dingen en niet tegelijk op een bord.

Is dit nu aanstootgevend gedrag? Of kan ik zeggen: (sommige) mensen nemen hier aanstoot aan?  Wie is verantwoordelijk, de eter, of degene bij wie of met wie je eet? Wanneer is gedrag eigenlijk aanstootgevend? Die vraag kun je stellen bij heel veel “ander” gedrag. Zoals bij het liever niet over koetjes en kalfjes praten, bij problemen bij het aankijken van mensen, bij  overprikkeling….. Ook daar krijgen ze wel eens te horen dat ze zich niet moeten aanstellen maar beter hun best moeten doen om geen last te hebben van prikkels. Maar is dat nu aanstootgevend gedrag? Ik weet wel dat veel mensen hier aanstoot aan nemen.

 Het is best leuk om aanstootgevend gedrag eens onder de loep te nemen, want wanneer ga je die grens over? Ook dat heeft te maken met communicatie, iets wat tussen meerdere mensen speelt. Je doet iets, en de ander stoort zich daaraan. Die grens is lastig te stellen. Vaak gebruiken we hiervoor “het gemiddelde”. Wat vindt “men” toelaatbaar, en wat niet. De grootste “gemiddelde”  groep bepaalt. En die bepalen dat het normaal is om bijvoorbeeld aardappels vlees en groente tegelijk op je bord te doen, en door elkaar heen op te eten. (je mag trouwens NIET prakken!) Zouden we niet wat flexibeler kunnen zijn hierin? De een eet liever op deze manier, de ander liever op een andere. Zolang je je handen maar niet schoonmaakt aan het tafelkleed of aan de kleding van degene met wie je eet, of datgene wat je niet meer lust op de grond gooit,  doe je er toch niet zoveel kwaad mee?

Fijne week gewenst,

Karen