Autisme & (kinder)mishandeling: een gegeven!

Autisme & (kinder)mishandeling: een gegeven!

Ik kwam per toeval terecht op een site waar dit stond: autisme @ (kinder)mishandeling, een

gegeven.

Er werd gesteld dat niet iedereen met autisme een kind mishandelt, maar dat autisme van

een ouder wel (te) vaak leidt tot mishandeling van een kind.....

Er wordt gesteld dat een kind van een ouder met autisme per definitie van deze ouder geen

herkenning, en al helemaal geen erkenning krijgt voor zijn behoefte, grenzen en wensen, en

dat dit dus ook per definitie leidt tot verwaarlozing. (al is het niet expres)

Erg schokkend om te lezen vind ik. Ik kan me goed voorstellen dat het problemen geeft als

je elkaar niet goed kunt begrijpen, niet kan aanvoelen wat een ander nodig heeft. En het is

belangrijk dat er aandacht is voor de verschillen die er zijn tussen mensen.

Ik denk dat je het omgekeerde net zo goed kunt stellen bij kinderen met autisme die

opgroeien in een gezin waar geen bekendheid met autisme is. Ook die kinderen kunnen

zich niet begrepen voelen, ook daar kun je zeggen dat er vaak geen erkenning is voor

de behoefte, grenzen en wensen, dus dan zou je kunnen zeggen dat zo'n kind ook

verwaarloosd wordt. (al is het niet expres)

Misschien is zelfs die ontkenning van behoefte nog wel groter omdat er ook in de naaste

omgeving, en op scholen, op werkplekken, vaak weinig erkenning is voor de behoeften van

mensen met autisme. Dat blijft voor velen een strijd.

Daarom denk ik dat het goed is als er aandacht is voor de verschillende manieren van

denken, voelen, zijn, en voor de verschillen in behoeften van mensen. Ieder mens is

verschillend, maar de behoeften van mensen mèt en mensen zonder autisme verschillen

vaak nog meer. Weten dat die verschillen er zijn, en die verschillen respecteren zonder

hierover een waardeoordeel te vellen zou al erg veel schelen.

Zonder mensen in een hoekje te stoppen: jij doet het fout! En wij doen het goed. Wij zijn

met meer, dus wij hebben gelijk. Er gaan dingen fout, dat komt niet omdat je het fout doet,

maar omdat je elkaar niet altijd begrijpt. Omdat je er misschien diep van binnen van uit gaat

dat "iedereen" denkt zoals jij denkt, dat iedereen dezelfde dingen leuk vindt die jij leuk vindt,

dat iedereen wat draagkracht betreft aan moet kunnen wat jij aankunt. Omdat je gedrag

wat een ander laat zien vergelijkt met je eigen gedrag, en dat vaak zo ook inkleurt. Daarom

gaat het denk ik vaak fout, want dat blijkt niet altijd te kloppen. Daar kun je beter nooit vanuit

gaan, maar in de contacten tussen mensen mèt autisme en mensen zonder autisme al

helemaal niet. Het zal een struikelblok blijven want een kind kan veel slechter aangeven wat

zijn behoefte is, en een ouder zal niet vanzelf de behoefte aanvoelen van het kind dat zo

anders is. Daar is in beide gevallen hulp bij nodig denk ik. Voor beide "partijen".

Goede week gewenst,

Karen

NIET IEDEREEN MET AUTISME MISHANDELT EEN KIND

NIET IEDERE MISHANDELING VLOEIT VOORT UIT AUTISME

.....

MAAR AUTISME VAN EEN OUDER LEIDT WÈL (TE) VAAK

TOT MISHANDELDING VAN EEN KIND ...

Het feit dat een kind van (een) ouder(s) met autisme per definitie van deze ouder geen

herkenning - laat staan erkenning! - krijgt voor zijn of haar behoeften, grenzen en wensen

betekent dus PER DEFINITIE dat dit kind door de ouder(s) met autisme verwaarloosd wordt!

Niet met opzet, maar dat maakt de verwaarlozing niet minder of minder ernstig!

Het feit dát sprake is van verwaarlozing zal door de ouder met autisme - juist als gevolg van

het autisme - evenmin gezien en (h)erkend kunnen worden!