Diagnose belangrijk?

Stefan en ik hadden het er vandaag over wat het belang is van een diagnose. De meningen zijn daarover vaak verdeeld. Soms hoor je tegenstanders van een diagnose zeggen dat je beter geen etiketje kunt plakken. Mensen zijn zoals ze zijn. Anderen zeggen weer dat een diagnose wel belangrijk is om zo de juiste hulp te krijgen.

Het zou natuurlijk heel mooi zijn als iedereen een ander mens gewoon accepteert zoals hij is. Zonder te veroordelen, en rekening houdend met elkaar. Alleen is dat in de praktijk vaak anders. Het is al heel wat als je je realiseert dat je een ander altijd “beoordeelt” volgens je eigen maatstaven, en dus gedrag wat je ziet ook op die manier beoordeelt. Dit valt vooral op bij de opvoeding van (jonge)  kinderen. Hoe vaak hoor je niet: “als het mijn kind was, dan zou ik……” en dan volgt een opsomming van die dingen die de betreffende ouder niet goed doet.

Het is natuurlijk heel zinvol om je eens af te vragen: waarom vind ik dit eigenlijk belangrijk, of waarom maak ik daar een probleem van? Wat is de reden? Je kijkt altijd door je eigen bril, en zo vorm je een mening ergens over.

Voor mij is een diagnose wel belangrijk, niet als excuus, maar om de ander beter te begrijpen. Waarschijnlijk kom ik er zonder diagnose ook wel achter, maar het bespaart denk ik een hoop conflicten. Want rekening houden met een ander kun je pas echt goed als je weet hoe de ander is. Als je weet dat iemand heel veel last heeft van lawaai, of van onverwacht bezoek, dan kun je daar rekening mee houden. Zo weet ik dat het voor Stefan lastig is om van de afgesproken eettijden af te wijken. Dus hou ik daar rekening mee. Niet door altijd op dezelfde tijd te eten, maar door het hem van te voren te zeggen als het eens niet lukt om op de afgesproken tijd te eten. Ik weet dat dit belangrijk voor hem is, en zo voorkom ik hiermee veel stress. Voor ons allebei, want als hij het van te voren weet is er weinig aan de hand. Als je weet dat iemand een vorm van autisme heeft, en ik weet dat, dan kan ik er rekening mee houden. Voor mij is zo’n diagnose dus een hulpmiddel om met mijn medemens rekening te houden. Al realiseer ik me dat iedereen weer anders is, weet ik wel in grote lijnen welke dingen ik absoluut niet moet doen. Het lijkt me vooral zinvol voor medische hulp omdat de beleving van pijn heel anders kan zijn bij mensen met autisme. Die kunnen wel eens geen pijn voelen bij een middenoorontsteking, of ze kunnen heel erg veel pijn ervaren bij een simpele blauwe plek. En dat is geen kwestie van bikkelhard zijn of van je aanstellen, het is gewoon zoals het is. En bij mensen met autisme komt dit vaak voor.

Vandaar dat ik een diagnose belangrijk vind. Misschien kan Stefan eens zeggen hoe dat voor hem is?

Karen