nog eens sociale vaardigheden

Waar ik nog wel eens tegenaan loop is dat mensen tegen mij zeggen dat we nu eenmaal omgangscodes hebben, en dat mensen met autisme dus daarmee moeten leren  om  gaan.

Daar ben ik het helemaal mee eens!  Dat is ook niet  wat ik wil ontkennen met mijn blogs, of met de voorlichting die wij geven.  Natuurlijk is het  belangrijk om mensen met autisme uit te leggen waaròm mensen zo communiceren.  Aangezien mensen zonder autisme in de meerderheid zijn, is dat de gangbare manier van communiceren (en zal dat ook blijven).  Dus is het wel belangrijk om te proberen je die regels eigen te maken,  ook voor mensen met autisme, hoe onlogisch die regels voor hen soms  ook lijken.  Maar als je de omgangsregels helemaal niet kent, dan wordt het nog lastiger om je staande te houden.  

 Wat ik met mijn blogs wil bereiken is dat mensen ook de andere kant kunnen ervaren: die van de mensen met autisme.  Om zo meer begrip te krijgen voor elkaar, als een soort brug eigenlijk.

 Als je (autistische) kinderen wilt leren om oogcontact te maken, ( maar je mag niet staren naar iemand dus even kijken, weer even weg kijken, weer even kijken, weer even weg kijken……)  moeten we ons goed realiseren wat we daarmee willen bereiken.  Als ik met iemand praat die steeds ergens anders naar kijkt dan denk ik dat mijn verhaal niet interessant genoeg is, want hij/zij luistert niet.  Dat voelt voor mij erg ongemakkelijk, ik word er eigenlijk een beetje onzeker van.   Dus voor mij is het elkaar aankijken wel belangrijk.

 Ik las eens van een vrouw die zei dat ze altijd in haar hoofd aan het tellen was tijdens het praten: zoveel tellen aankijken, dan weer zoveel tellen weg kijken, enzovoort. Zodoende kon ze zich niet meer zo goed op het gesprek richten, maar ze voldeed wel aan de  ongeschreven wet om mensen aan te kijken als je met elkaar praat.

 Dan vraag ik me echt af:  Is dit wat ik wil?  Is het aankijken echt zò belangrijk dat het ten koste mag  gaan van  het gesprek? En weet ik  eigenlijk wel waarom ze me niet aankijken? Is daar een reden voor, of is dit onwillig gedrag?  Dat kan ik wel eens vragen.  (Daar krijg je trouwens wisselende antwoorden op, en het is geen onwil!)

Het ongemakkelijke gevoel wat ik krijg tijdens zo’n gesprek heeft veel te maken  met mijn eigen interpretatie realiseer ik me.  Maar als ik zou weten (zoals bijvoorbeeld bij Stefan), dat hij mij niet altijd aankijkt als ik met hem praat,  maar dat hij toch luistert, dan kan ik me daaroverheen zetten, en denken: dit hoort nu eenmaal bij hem.

Stefan heeft ook  geleerd om mensen aan te kijken (hoewel hij dan ook meer bezig is met hoe je dat op de goede manier doet dan met het gesprek zelf volgens mij), maar als hij moe is redt hij dat niet meer, want het kost hem wel erg veel energie, dit aangepaste gedrag. Maar hij doet er wel erg zijn best voor om het te laten lukken.

Om dan ons logo, de brug, er weer bij te betrekken:                             

   Stefan heeft geleerd waarom ik geïrriteerd raak als hij me niet aankijkt tijdens een gesprek.             

 Ik heb inmiddels geleerd  dat het voor hem niet altijd mogelijk is, maar dat het absoluut geen onwil is, en dat hij ondanks het niet aankijken toch  luistert!  Dan doen we allebei ons best om, ondanks dat,  zo goed mogelijk te communiceren. En dat lukt ons inmiddels aardig goed kan ik zeggen.

Hartelijke groet, Karen