wat is de norm?

Wat mij opvalt is dat je jezelf vaak als norm neemt. Hoe je zelf de dingen ervaart, dat is normaal (of redelijk normaal).  Dus als je heel veel last hebt van sokken waar het naadje niet helemaal goed zit, dan neem je aan dat iedereen dat heeft. Of als je heel erg moe wordt van geluiden, of van geuren, of van al die kleuren,  dan denk je dat iedereen dat heeft.  Als er altijd gedachten door je hoofd heen en weer schieten, zonder oponthoud, dat is dat normaal. Het is er immers altijd.

Dat is jouw wereld, zo beleef je alles. Daar praat je verder niet zo over, want je gaat niet zeggen:  “heb jij ook altijd  de hele dag dat  je gedachten door je hoofd schieten? Wat word je daar moe van hè?”

Heel af en toe komt het eens ter sprake, dan heb je het bijvoorbeeld over hoe vervelend het is als je sokken hebt waar een te dik randje in zit, waardoor je de hele dag je sokken anders moet draaien om het niet te voelen.  Dan ontdek je ineens dat er mensen zijn die daar helemaal geen last van hebben. Je kunt het je eigenlijk niet voorstellen! 

En omgedraaid: als je daar géén last van hebt, en je hoort van iemand dat hij die sokken echt niet aan kan hebben, want daar zit een randje in,  dan vind je dat al snel aanstellerij. Kom op zeg, er zijn wel ergere dingen,  niet zo zeuren. Er gewoon niet aan denken, dan heb je er ook geen last van.

Alsof het fijn is om daar last van te hebben,  je wilt daar helemaal geen last van hebben,  het geeft alleen maar stress. Dus waar zit het knopje om dat vervelende gevoel uit te schakelen? Dat zou nog eens fijn zijn, als je dat vervelende gevoel gewoon kon uitschakelen door er niet aan te denken. 

En hoe meer spanning, hoe meer last je krijgt van die gevoeligheid.  Als je dan gezegd wordt dat je je niet zo moet aanstellen, dat je ermee moet leren omgaan, je moet er gewoon niet aan denken, of oefenen, dan went het vanzelf……dan levert dat stress op.  Je voelt nu eenmaal wat je voelt, en je doet heel erg je best om er geen last van te hebben, maar blijkbaar doe je dat niet goed genoeg, want anderen hebben er geen last van. Alleen jij….. Die anderen  kunnen dat blijkbaar beter…..Misschien ben je echt wel een aansteller, maar het voelt echt heel afschuwelijk….

Wat zou het fijn zijn als we eens even, misschien maar voor een dagje, konden ruilen.  Mensen zonder autisme een dagje meemaken als autist, en mensen met autisme een dagje als NT’er (niet autist).

Weet u dat je als niet autist een klein beetje kunt ervaren hoe het is om autisme te hebben? Er is namelijk een autisme belevingscircuit ontwikkeld.  Er zijn mensen die halverwege het circuit eruit stappen omdat ze niet verder kunnen. Ook heb ik iemand gehoord die daarna stevige hoofdpijn had van de spanning en onzekerheid.  Zeer de moeite waard om een keer mee te maken.  U kunt hier naar vragen bij het autisme steunpunt,  (www.landelijknetwerkautisme.nl). 

Omgedraaid kan het niet.  Je kunt alleen zorgen voor betere structuur, meer duidelijkheid, betere communicatie,  een prikkelarme omgeving……en mensen accepteren zoals ze zijn, accepteren dat er nu eenmaal verschillen zijn.  Dat maakt mensen zo boeiend!

Karen