Wat is erger?

Gisteren heb ik dan eindelijk de film gezien waar het internet behoorlijk enthousiast over leek te zijn: Disney's 'Frozen'. De film gaat over de zusters Anna en Elsa, dames van adel die opgroeien in het koninklijk kasteel. (Oké, het zijn princessen, maar die term heeft toch enige reputatie schade opgelopen volgens mij.)

In het verhaal heeft Elsa een unieke gave: Ze heeft een bijzondere controle over ijs. Ze kan het vormen, ze kan het besturen en ze kan het zelfs tot leven wekken. Maar in een ongeluk raakt Anna door die magie gewond. Ze geneest wel, maar ze moet haar herinneringen aan Elsa's gave opgeven, en Elsa zelf moest leren om haar gave te beheersen.

Ik was deze film samen met een vriend van mij aan het kijken, en ik was enigszins verontwaardigd over de manier waarop de ouders van Elsa haar aanmoedigden om haar gave te beheersen. “Don't feel it, don't let it show.” Met andere woorden: Doe alsof het er niet is. En doe je best om dat ook zo te laten lijken.

“That's not control, that's repression!” Mijn onmiddelijke reactie. Waarop mijn vriend wel stelde dat de ouders er best goed mee om gingen. Nou, ze bleven wel de ouders die ze moesten zijn: Vol liefde voor hun kinderen, altijd moedigden ze Elsa aan...

Het deed mij denken aan Autisme. Voor Elsa was haar gave iets moeilijks. Meer een last dan een gave. Autisme is niet zo anders. Onder de juiste omstandigheden (Bij de magie is dat als je controle erover hebt) kan het heel goed tot zijn recht komen en een gave zijn (Elsa veranderde vóór het ongeluk de ontvangsthal van het kasteel in een sneeuwtuin om met haar zusje te spelen), maar onder de verkeerde omstandigheden (Wanneer ze in paniek raakte kwam de magie vanzelf los, zonder controle) kan het een enorme last zijn. (Wat dus het ongeluk met Anna veroorzaakte.)

En dat deed mij er dan weer over nadenken... Wat is erger? Ouders die hun kind afstoten vanwege zijn of haar Autisme, of ouders die hun best doen om hun kind zo 'normaal' mogelijk te krijgen?

Bij de eerste is het makkelijker om los te koppelen van de ouders en op die manier veel pijn en leed te besparen, maar bij de tweede heeft het kind wel de liefde van de ouders...

Allebei zijn het natuurlijk verschrikkelijke dingen. Het is kiezen tussen twee kwaden. Voor mij persoonlijk denk ik dat de tweede het ergst is. Die onderdrukking lijkt me het ergste, om altijd te moeten liegen over wie je bent...

Wat denk jij?

Hierbij tevens mijn excuses voor de te late blog!

Stefan